• stałe zaabsorbowanie jedzeniem, pragnienie lub poczucie przymusu jedzenia,

• powtarzające się epizody przejadania się, pochłanianie bez kontroli olbrzymich ilości jedzenia w krótkich odstępach czasu,

• przeciwdziałanie przybieraniu na wadze poprzez jedną z metod: prowokowanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających, okresowe głodówki, przyjmowanie leków tłumiących łaknienie, preparatów tarczycy lub środków moczopędnych,

• występujące w ciągu trzech miesięcy co najmniej dwa w tygodniu epizody objadania się i przeczyszczania,

• przesadna obawa przed otyłością – określanie nieprzekraczalnej granicy masy ciała znacznie poniżej optymalnej według lekarza; często, choć nie zawsze bulimię poprzedza epizod jadłowstrętu psychicznego, a okres dzielący te dwa zaburzenia wynosi od kilku miesięcy do kilku lat.

Wspólnoty Anonimowych Żarłoków, które organizują mityngi pomagające osobom cierpiącym z powodu bulimii, zalecają samodzielną odpowiedź na kilkanaście pytań. Oto kilka z nich:

• Czy jem, kiedy nie jestem głodny, lub nie jem, podczas gdy moje ciało domaga się pożywienia?

• Czy urządzam sobie uczty bez szczególnego powodu, jedząc aż do uczucia wypełnienia?

• Czy to, ile ważę, lub to, w jaki sposób jem, wywołuje we mnie uczucie wstydu, zakłopotania, poczucie winy lub wyrzuty sumienia?

• Czy jem umiarkowanie w towarzystwie innych, aby później „dopchnąć” w samotności?

• Czy moje podejście do jedzenia wpływa na moje zdrowie i na mój tryb życia?

Podstawową formą leczenia zaburzeń odżywiania się jest psychoterapia, niekiedy wspierana leczeniem farmakologicznym. Leczenie polega na zmianie stylu życia, zmianie zachowań i nawyków związanych z odżywianiem.

W radzeniu sobie z bulimią bardzo istotne jest kontrolowanie ilości przyjmowanych pokarmów. Ułatwia to jedzenie o stałych, określonych porach. Ważne, by posiłek spożywać na siedząco i nie rozpraszać się w jego trakcie – np. oglądaniem telewizji. W efekcie leczenia bulimii powinna pojawić się restrykcyjna postawa wobec jedzenia przy jednoczesnej minimalizacji obaw o wagę i sylwetkę. Istotna jest też poprawa samooceny.

Wsparciem dla leczących się osób mogą być grupy Anonimowych Żarłoków, które działają na całym świecie (pierwsza pojawiła się w 1960 r. w USA). Od kilku lat są obecne także w Polsce. Listę miejsc, w których spotykają się osoby z problemem bulimii, można znaleźć na stroniewww.anonimowizarlocy.org.

(na podst.: B. Woronowicz, Uzależnienia. Geneza, terapia, powrót do zdrowia,

Media Rodzina – Parpamedia, Warszawa 2009)

Jeśli potrzebujesz pomocy, zwróć się do swojego lekarza pierwszego kontaktu, psychiatry bądź do najbliższej poradni terapii uzależnień Znajdź najbliższą placówkę w Małopolsce, w której otrzymasz pomoc i świadczenia wykonywane w ramach ubezpieczenia Narodowego Funduszu Zdrowia

B. Woronowicz, Uzależnienia. Geneza, terapia, powrót do zdrowia, Media Rodzina – Parpamedia, Warszawa 2009

www.anonimowizarlocy.org – wspólnota Anonimowych Żarłoków, która skupia kobiety i mężczyzn dzielących się swoim doświadczeniem i wzajemnie wspierających w zdrowieniu z kompulsywnego obżarstwa